Thursday, July 21, 2011

Withdrawal Sydrome...

Here i am again. Scourging the pigments of my past. LOL.

Ang Nakaraan:

I have already decided that i will distance myself with Dennis. The pain is unbearable. And moving my life ahead without him was the least I could do.

Before leaving:

Bago pala ako umalis sa bahay. Sinunog ko ang lahat ng mga sulat at mga bagay na makapagpaalala sa akin sa mga panahon na magkasama kami. Lalong lalo na yong mga porno magazines na ayaw kong makita ng iba kasi nga m2m. Hehehehe.

Simula ng Bagong Kabanata:

Lumipat na ako ng bagong boarding house na walking distance lang sa opisina. Hindi ko na tiningnan noon kung ok ba ang bahay or hindi basta makalipat lang ako. At sya ay lilipat na din sa bahay na inuupahan ng babae.

The pain was so great na palaging akong tulala noon. Mas masakit pa kung maalala mo na sa tuwing dadating ka na bahay noon, may sumasalubong sa'yo sabay halik pag nasa loob na kayo ng pribado nyong mundo. I secluded myself from the world. Gusto kong palagi lang akong mag-isa. After work, balik agad ng bahay at minsan hindi na kumakain. Friends didn't know my situation and I don't have the guts to tell them that i was double timed by my long term and live-in boyfriend na sa pagkakaalam nila ay pinsan ko lang. Na mas madagdagan ang sakit, dahil feeling mo ikaw lang mag-isa sa mundo. Na ikaw lang mag-isa ang haharap kung ano man ang pinagdaanan mo ngayon.

Pero desidido ako, I really meant to move on. Sabi ko nga sa sarili ko that I should not cry over a spilled spoiled milk. And to do that, I should have no communication with him. I didn't even wanted to see him. Pero sadya atang mahirap takasan ang riyalidad na kahit nagkasala sya sa'yo, mahal na mahal mo pa rin sya.

Layo ako ng layo. Pero lapit naman sya ng lapit. Minsan nga naabutan ko na naghihintay sya sa labas nga boarding house. Maga ang mata at kelangan nya daw akong makausap. Gustuhin ko man pero kung pagbibigyan ko sya sa hiling nya, mas mahihirapan ako. Sinabihan ko na lang sya na tapos na ang lahat at sana h'wag na namin pahirapan pa ang mga sarili namin.

I engaged myself sa mga bagay para mag busy-busyhan ako. Yong isang kaibigan ko, itago natin sa pangalang KJ, ang tagahanap ng kliyente, ako naman ang tagagawa ng computer program. (Naumpisahan ang program pero hindi natuloy ang transaction kasi gago ang may-ari ng botika ng gagawan sana namin ng program)...

Doon na rin ako minsan natutulog sa bahay nina KJ kasi nga gumagawa kami ng project at sya lang ang may computer. Minsan isang gabi, ilang weeks pa bago ang kasal ni Dennis, napag-alaman ni Dennis na nasa bahay ako ni KJ. Tumawag sya sa telepono at kinausap nya ako na sana sa huling pagkakataon ay makita at makausap nya ako. Labag man sa kalooban ko, pero pumayag na din ako.

Sinabihan ko si KJ na pupunta muna ako sa officemate ko ay may ibibigay lang. Pero galing sa bahay nila dumeritso na ako sa inuupahan nina Dennis. Syempre wala doon ang babae. Kaming dalawa lang. Pinagluto nya ako. Kain. Usap konti. At nauwi sa kama. Alam nyo 'yong feeling na parang mauubusan kayo na hayok na hayok dahil miss nyo ang isa't-isa? Na may halong kagat na hindi mo alam kung ano ang uunahin mo? Na sana hindi na matapos ang oras at palagi na lang kayong ganun? Oo, nakakahiya mang isipin na hindi ko napigilan sarili ko pero sa pagkakataong iyon, hindi na ako nag-isip pa. Pero matapos yon, sinabi ko sa sarili ko na hinding-hindi na mauulit pa. Hindi para sa kanya kundi para sa sarili ko.

Medyo natagalan akong umuwi. At nag-alala na si KJ. Dahil alam nyang tumawag si Dennis sa akin, pinuntahan nya ang bahay ni Dennis na isang subdivision lang ang layo mula sa kanilang bahay. Kumatok sya. dahil ayokong malaman ni KJ na nadoon ako at dahil iba ang paalam ko, nagtago na lang muna ako sa CR. hehehehe. Pero hindi ko sigurado kung nakita ba ni KJ ang tsinelas ko na nasa labas ng pinto. Sinabihan sya ni Dennis na wala ako doon at umalis na din ang kaibigan ko. Di kalaunan, umalis na rin ako at pumunta sa bahay nina KJ at nagpatuloy sa ginagawa kong project.

Tinanong ako ni KJ kung saan ako galing. Sinabi ko na sa officemate ko nga. Pero parang ayaw ata maniwala. Hehehehe. Kaya dinedma ko na lang para hindi na hahaba ang usapan.

And being true to my word for myself. Yon na ang last encounter ko kay Dennis aside sa wedding ceremony nya.

.
.
.
Our love story may not be a happy ending. But i learned so much from it. He has given me the love that I never knew then. Though my hopes and dreams were shattered, our break-up molded me to be  a stronger person but not right there and then.

But the most important thing i learned from all the things that happened to us is "acceptance". In order for me to move on, I should accept my fate and accept the truth that nothing lasts forever. That we will never be again. That all those bitter sweet memories will only live in my brain.... forever.

No comments:

Post a Comment